seni çok seviyorum Ezgi ne kadar beni istemesen de...

Keske kapansa yaralar ama kapanmiyor cünkü hayat hatalari affetmiyor her an hesap soruyor ve yanitsiz sessiz dilsiz kimsesiz rüzgarin kanatlarinda ucurumun kiyisinda kala kaliyorsun..

Freudu boşver.. Psikoloji varsayımlar ve kuramdan öteye geçmiyor. Gerçek hayatta biz acılar sayesinde insan oluyoruz. Acıyı hissetmemek değil olgunlaşmak gelişiyor. Gereksiz çocukluklar, anlamsız yorgunluklar.. Yalanlarını da yalancıları da tanıyorsun. Dayatılan, sandırılanı ve ihtiyacın olanı tanıyorsun.. Yani acı çekmeden olmuyor. Biraz intihar hayali kurmak, iç hesaplaşmalar iyi gelir.. Zamanla iyileşir. Ama zamanla iyileşeek diye sızı içini oymayı bırakmaz. Şu son cümlelerini çok yaşadım. Ethernal sunshine spotless mind sanki o kabussu ruh halini film yapmış ve gerçekten harika okumuşlar. Yani güzel hüngür hüngür ağlatır ama tekrar tekrar izlemek bana iyi geliyordu nedense. Öneririm. Acı duygusunu çok severim, bana yaşadığımı hissettiriyor derim her zaman.. Dokundukca gerçekten neyin acıdığını zamanla anlarsın.. Tutunacak birşeylerin eksilmesi bizim gibi duygusal toplumlar için dayanılması zor bir hal.. İnsanlardan uzak dur.. Unuttursunlar diye etrafındaki ilişkilere yönelmezsen saçma hatalara düşmekten kurtulursun bu arada.

yok ok kadar da değil.. huylu huyundan vazgeçmez. değişmiyorsun sadece kendini tanıyorsun. anlamları çözüyorsun :)

Insanoglu aci cekmeden olgunlasmiyor,büyümüyor kendini bilip tanimiyor maalesef her can bu erdeme ulasamiyor öyle saniyorum ki ruh ve karekter yapisiyla ilgilidir. Ben insana dair anlamlari hala cözemedim artik ugrasmiyorum cünkü, insanoglu evrende anlasilmasi ve cözülmesi güc ve zor bir varlik olarak ebediyen kalan belki tek canli olacaktir..

Uçurumlar her zaman sana bir dal uzatır oradan atladığında. Ama ben tutmamanı tavsiye ederim. Çünkü dibi görmek gerekir. Düşmekten korkmamalı ki insan yeniden kalkabilsin ayağı. İnsanları anlamakla uğraşmayın. Kendinizi anlayın kâfi.