Çiğdem Yıldır .Şükran İşler.Mehlika Durgun

Hoca pamuğu tikadiga zaman....baslar

Ilgın okula gidecekken fikrini değiştirdi. Yoldaşlarının olduğu derneğe saptı. Hava kapalıydı. Dernekte öğrendiği şey onu da gömdü sessizliğe. Bir köşeye oturdu. İlk konuşmaya başlayanlar tanıklardı, Ilgın katliamı dinledi. Olay Şişli Siyasal Bilgiler Fakültesi’nde gerçekleşmişti. Katliamın nasıl kahpece tertip edildiğini dinledikçe öfkesi ve kederi katlandı. Biri Çiğdem’in yere düşme anına kadar bütün olanları anlattı. Eve döndüğünde babası hayatının tamamını ve o günün yarısını şiirle geçiştirmiş, diğer yarısını sazların akorduna ayarlamaya hazırlanıyordu. Ilgın sofrada tutamadı kendini. Olanları duraksayarak anlattı. Anne Sıdıka, tabakları ve havayı dağıtmak istedi... Yemek yarıda kaldı. Baba, içine ağlayarak odasına çekildi. Evin içi güpegündüz öldürülen Çiğdem’in ve arkadaşının yasının tutulduğu on binlerce yerden biriydi artık. Ilgın okul arkadaşlarının katledilmesini babasına anlattığı için pişman oldu. Romatizma ya da siyatik geldi aklına. Babasının bitmek bilmeyen ayak ağrıları… İçeriden parmaklarının sesi geliyordu. Divan sazına sürtünen parmaklarının… Ağlamaklı bir adamın hınçlı genzinden gelen bas sesleri gizlemek üzere… Oğlundan duyduklarının notlarını ve notalarını düşüyordu defterine. Bir ara odadan çıktı baba. Oğlunu cesaretlendirmek ve teselli etmek için mırıldandı. “Sorarlar bir gün, sorarlar.” Sıdıka Hanım dizlerine sıcak havlu getirdi. Başka hiçbir şey konuşmadılar.İnsan ve çiçek seliGece sokağa çıkma yasağı artık alışıldık bir haldi fakat sabahın bir sahibi vardı. Halk sabah çiçekleri gibi alanlarda açıyordu. Şişli civarında açan meşhur çiçekler gibi… Yığınlar, fulya ve “nergis” çiçekleri arasından, balkonlardan, sokaklardan, her yerden unutulmaz yıla hazırlanıyordu. 1977 geldi çattı. Dünya öyle bir İstanbul gördü. Öyle ki beş yüz bin emekçi dört koldan Taksim Meydanı’na girdi. 1 Mayıs Bayramı’nda Taksim’de bütün çiçekler ve pankartlar havaya kaldırılmıştı. Yüksek binaların tepesinden görünen tam olarak buydu: insan ve çiçek seli. En yüksek binanın tepesinde, güneşle halk arasında sıkışmış bir grup tetikçi, uğultuyla irkildi. Kitle Kemal Türker’in önerisini coşkuyla onadı. Taksim Meydanı’nın adı, beş yüz bin kişinin kabulüyle 1 Mayıs Meydanı olarak değiştirilmişti. Gökteki ve yerdeki tetikçiler memnuniyetsizliklerini belirtmekte gecikmedi. Tarlabaşı’ndan fırlayan beyaz Renault, başka yerlerden fırlayan panzerler ve Marmara Oteli’nin çatısındaki akbabalar, ölüm kustu. Meydan kan gölüne dönüştü. Ezilmiş nergis çiçekleri, yüzlerce yaralı ve sayılabilen otuz dört ölü. Ülkedeki on binlerce evde yas ilan edildi. Babalar yine odalarına çekildi. Önce bağlamanın sesi duyulduIlgın ve ailesi güçlükle kurtuldukları katliamın akşamında sofra kurmadılar. Aylar önce öldürülen okul arkadaşı Çiğdem, Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi’nde katledilen Nuray ve kanlı 1 Mayıs… Dünyanın bütün konuları ölümle bitiyormuş gibiydi. Baba mırıldandı. Cesaret ile beddua sözleri arası bir şeyler döküldü dudaklarından. Odasına çekildi. Çiğdem için açılan satırları kapatması gerekiyordu. Üzerine yeni satırlar düştü. 18 yaşındaki kız ve erkek çocuklarının kaç yüzyılda yetiştiğini düşündü. Saniyeleri metronomla ölçtü. Aklı Van’a gitti Mehmet Bey’in: öksüzlüğüne, üveyliğine, hayli meşakkatli yolculuğuna. Evladına bakınıp evlat acılarını düşündü. Operetleri, Figaro’nun Düğünü’nü düşündü basbariton Mehmet Bey. Klasik müziği, konservatuvardaki ve köy enstitüsündeki evlatlarını düşündü. TKP davasından düştüğü mahpusluğu, mahpustaki kız çocuklarını düşündü. 2 Mayıs 1977 sabahı romatizma sandığı ağrılarına diyecek sözü yoktu. O kısa çöpün uzun çöpten alacağı hakkı düşündü. Romatizma diye taşıdığı ağrının iliklerini kemiren bir kanser olduğunu düşünmedi o gün. O gün aklında dün vardı. Dün olanlar veya yarın olacaklar. “Mahsus mahal” dedikleri bu tekinsiz zindanda. Yerlere düşen çiçek uçlarını, oğlunun sınıf arkadaşı Çiğdem’i… Yıllar sonra rüyalara dalacak yedi uyuyanların sekizincisini düşündü belki. Berkin’i. Not defterini kapattı tok sesli Mehmet Ruh Bey. Dolma kalemi bırakıp bağlamasını aldı. Ilgın ve annesi ilk olarak bağlamanın sesini duydular. Arkadan kederli adamın davudi sesi geldi. Çiğdem ve diğer çiçekler için alınan isyan dolu notlar türkü olmuştu. Ruhi Su ilk dinletiyi oğluna, karısına ve balkondaki çiçeklere yaptı. Şişli Meydanı’nda üç kız, biri Çiğdem biri Nergis. Vuruldular güpegündüz. Sorarlar bir gün sorarlar. Sabahın bir sahibi var. Sorarlar bir gün sorarlar. Biter dertler, acılar. Sorarlar bir gün sorarlar. Bin dokuz yüz yetmiş yedi. Unutulmaz yılın adı. Bir Mayıs Bayramı idi. Beş yüz bin emekçi vardık. Taksim Meydanı’na girdik. Böyle bir İstanbul gördük. Üç kızdan birinin adı Çiğdem’di. Onu yakından tanıyorlardı. Herkes diğer ikisini merak etti. Kayıtlar ve kayıplar arasında çok kız ismi vardı, ama diğer isime rastlanmadı. Kim olduğu hep merak edildi. Değişik yorumlar yapıldı. Öyle sanıyorum ikinci kız Nergis, halkıydı. Alanlarda göğe doğru açılan halkı. Üçüncüsünü kimse öğrenemedi. İsimsiz kızdaki mecaz çok belirgin değil. Kim bilir belki o da sinirlenince çok güzel olan bir kızdır. Türkiye’dir. Ruhi Su 1985’te Ekim ayında binlerce “Nergis ve Çiğdem” eşliğinde toprağa verildi. Söylenen marşlardan biri de “Şişli Meydanında üç kız”dı.

ücuncu kız annesinin karnındaydi

yazik olmus...Kahpe duzen!!!Fakat o ozlemini duydugunuz duzen dahada kotu.Kirim Turkuyum...Tum ruslarin amina koyayim.

Yorumu babam yazmış

SumerianTurk eğer facebook hesabın falan varsa yaz seninle karşılıklı saygı çerçevesinde tartışalım sana söylenen yanlışlıkları görme vaktidir dost.

MSP NEHİR LOVE ,evet

Vuranlarında vurulanlarında tek merkezden org edildiği deşifre olduya hesabın bir kısmıdır

Sorarlar kardeş. Birgün Sorarlar.

o zamanı bilmiyorum ama sorarlar elbet sorarlar

soramadilar

sorarlar

olmeden once avustralyada gormustum rahmetliyi, cok iyi bir insandi ,